Een andere wereld

15 augustus zijn we de grens overgestoken van Thailand naar Myanmar (Birma). Voor de overgang moesten we een brug van 400 meter over lopen. Hier zaten we als het ware in " niemandsland". Bij aankomst in Myanmar vielen er bij ons al wat dingen op. We moesten namelijk alleen een stempel halen en konden zo door lopen, geen security dus. Daarnaast rijden de autos in Myanmar rechts, terwijl deze ervoor gemaakt zijn om links te rijden, waardoor je soms dus moet uitkijken of je niet aangereden wordt tijdens het instappen. Terwijl we een plek zochten waar we een sim kaart konden regelen, klonk er ook een lied over de hele straat. Blijkbaar stond iedereen ook stil en blijkbaar was dit het volkslied en werd er naar mij gelachen dat ik gewoon doorliep terwijl echt alles om me heen stopte. Tsja....

Vanaf de grensplaats Myawaddy hadden we een bus geboekt naar Yangon (Rangoon). Yangon is de grootste stad van Myanmar en tot 2006 ook de hoofdstad. De busrit zou 10 uur duren, maar toen we erachter kwamen dat er de eerste 4 uur gewoon geen weg was maar alleen modder, hadden we ons er al op voorbereid dat het langer zou gaan duren. Voor plaspauzes stopte de bus gewoon even langs de kant, waar we dan gezellig met zn allen in de greppel langs de weg onze behoefte konden doen. Daarnaast stopte de bus uiteraard ook voor lunch en avondeten. Het eerste restaurant was voor ons een aparte ervaring. We hoefden niks te bestellen, gewoon zitten en je kreeg ineens een hoop eten voor je gezet met de meest vreemde dingen die ik heb gezien. En verassend genoeg vond ik het echt heerlijk (en pittig).

Na een busrit van 14 uur waren we aangekomen in Yangon (Rangoon). We waren helemaal gesloopt en blij om een bed te hebben.

De eerste dag in Yangon begon voor ons gelijk met een verassing. Iemand kwam namelijk het hostel binnenlopen en vroeg aan ons of we met hem mee wilde gaan naar een school die engels leerde aan jongeren. Ze moesten namelijk oefenen en vroeg of wij hun daarbij wilden helpen. Een ieder van ons kreeg een groepje van ongeveer 9 a 10 mensen. De gesprekken gingen over van alles. Hoe is het leven in Nederland? Wat doe je voor werk of studie? Ik had het idee dat een meisje wel heel veel interesse in me toonde. Ze lachte wel een beetje opvallend veel naar me en vroeg of ik een vriendin had en wat voor meisjes ik leuk vind. Daarna gaf zij zelf aan dat ze jongens met blond haar en blauwe ogen leuk vond, wat ik hèèl toevallig dus heb. Anderen vonden het vooral leuk om te praten met een blank persoon en verbaasde zich hoe lang ik was. Hierna zijn we naar een tempel geweest waar ze ongeveer 50.000 kilo bladgoud hebben gebruikt om deze te bouwen. De gebouwen en tuinen waren enorm.


Wat ons erg duidelijk werd is dat toerisme in Myanmar nog niet heel erg ontwikkeld is.
Waar de mensen in Thailand nog wel redelijk engels konden spreken, moet je er in Myanmar vanuit gaan dat niemand je kan verstaan. Dit maakt het soms moeilijk om mensen te kunnen begrijpen of iets duidelijk te maken, maar levert ook wel weer leuke dingen op. We merken wel dat mensen hier oprecht zijn en juist veel van je willen weten, voor de meeste is het namelijk de eerste keer dat ze een toerist zien. Hierdoor is het erg makkelijk om, ondanks de taalbarrière, in contact te komen met de lokale mensen.

Zo werd ik bijvoorbeeld aangesproken door een man in een restaurant. Ik had eerst de argwaan dat hij een tour of iets aan me wilde verkopen (dat ben ik namelijk gewend vanuit Thailand en Indonesie) maar dat gevoel nam al snel weg. Hij vertelde me dat hij ongeveer 200 euro per maand verdiend en hij er al jaren van droomt (en spaart) om een keer naar Thailand toe te gaan. Dit deed mij beseffen in wat voor luxe wij eigenlijk leven. Dat ik maar een paar maanden moet sparen om naar de andere kant van de wereld te gaan, en hij al jaren aan het sparen is om het buurland te bezoeken. Toen ik weer moest vertrekken gaf hij aan dat hij voor mijn eten zou betalen
Ik zei nog dat dat niet hoefde, maar hij stond er op. Ik wilde niet onbeleefd zijn dus accepteerde ik het, maar ik voelde me wel zowat schuldig hierom.

Dat Myanmar een derdewereldland is, merkte we vooral door de troep op straat en in de nacht. Myanmar heeft namelijk niet genoeg stroom voor het land, waardoor deze 's nachts regelmatig uitvalt.

De tweede dag hebben we besloten om een dagtrip te maken naar het naastgelegen plaatsje Pegu. We zijn hier naar de grootste tempel van Myanmar geweest. Daarnaast hebben ze daar een enorm beeld van een liggende buddha, zoals ze die ook in Bangkok hebben. Tijdens de tour werden we rondgereden door een local in een soort tuctuc/motor. De motor viel om de 5 minuten uit en het zat niet heel erg comfortabel, maar het was geweldig!

Vandaag hadden we de circkle train genomen, die de hele stad doorrijd. De trein stopt ook bij een groentemarkt. Dit is letterlijk de grootste markt die ik ooit in mijn leven heb gezien. Alle soorten groenten en fruit die bedenkt werden er verkocht. Van ananas tot dragonfruit, van paksoi tot durian. Alles was er te vinden. Helaas konden we de ronde vanwege de tijd niet helemaal afmaken en moesten we daarna gelijk terug naar het centraal station van Yangon. In de trein namen mensen dan ook werkelijk kilo's met appels, druiven, planten etc. mee. En om de 5 minuten komt er iemand langs die je iets wilt verkopen. De helft van de tijd hadden we geen flauw idee wat ze wilde verkopen.

Momenteel zit ik in de nachttrein naar Mandalay, wat samen met Began onze laatste bestemming zal zijn voordat we via Bangkok weer naar huis zullen gaan!